دهان نگو: کوه آتش فشان!

رویکرد این کتاب نوعی مواجهه با اثر عمل خویش و مقداری انسان محوری است. اما در عین حال با بیان قشنگی این موضوع را بررسی کرده که وقتی می‌بینیم خودمان از عملی که دیگران در برابر ما انجام می‌دهند ناراحت می‌شویم. پس خودمان هم آن عمل را انجام ندهیم (میتوان اشاره به حدیث که آنچه برای خود نمیپسندی برای دیگران هم نپسند) در متن کتاب چندین بار کلمه گستاخی به کار رفته

کودکی است که به هیچ وجه نمی‌تواند جلوی خودش را بگیرد و مدام حرف دیگران را قطع می‌کند تا حرف خودش را بزند. یکبار یکی از همکلاسی هایش صحبت او را قطع می‌کند و او ناراحت می‌شود که همین موضوع باعث می‌شود او متذکر این نکنه شود که چه کار زشتی را مرتکب شده و در صدد اصلاح بر می‌آید.

مذمت قطع کردن و پریدن میان صحبت دیگران.